شهدا و توفیق زیارت آنها

 بر این اساس است که حقِ شهید از حق تمام کسانی که از راه علم، فلسفه و اندیشه، صنعت و اختراع و اکتشاف و اخلاق و حکمت عملی و... به بشریت خدمت کرده‌اند، بالاتر است. و از این رو مشاهده می‌شود که عکس‌العمل احساسی انسان‌ها و ابراز عواطف خالصانه آنان درباره شهدا بیش از سایر گروه‌هاست. البته احترام و ارزش والای شهید، اختصاص به جامعه ما ندارد بلکه در سایر جوامع و فرهنگ‌ها برای شهید مقام و جایگاه ویژه‌ای قائلند و این دقیقاً به خاطر نقشی است که شهید هم در زمان حیاتش در جهاد و مبارزه با دشمنان و دفاع از میهن و دین خود انجام داده و هم بعد از کشته شدنش به عنوان الگو، نماد و اسوه پایداری و حماسه‌سازی و جانفشانی در راه دفاع از کشور و آرمان‌های آن ایفا نموده است.

بزرگترین اثر و خاصیت شهید، حماسه آفرینی اوست. در ملت‌هایی که روح حماسه، مخصوصاً حماسه الهی می‌میرد بزرگترین خاصیت شهید این است که آن حماسه مرده را از نو زنده می‌کند، لهذا اسلام همیشه نیازمند به شهید است، چون همیشه نیازمند به حماسه آفرینی است، حماسه‌های نو به نو و آفرینش‌های جدید. بر این اساس دیگر شهدای گمنام، مجهول الهویه نیستند هر چند نام و نشان خانوادگی ندارند، اما بزرگترین شناسه و مشخصه دینی و ملی را با خود داشته و برای تمام جامعه و نسل‌های آینده کاملا شناخته شده می باشند و بر این اساس، بدن شهید هم در اسلام از جایگاه و قداست ویژه‌ای برخوردار است. بدن شهید یک «جسد متروح» است؛ یعنی جسدی است که احکام روح بر آن جاری شده است،همچنان که جامه شهادتش «لباس متجسد» است؛ یعنی حکم روح بر بدن جاری شده و حکم جاری شده بر بدن، بر لباس و جامه وی جاری شده است.

 لذا براساس دستورات و آموزه های حکیمانه اسلام، شهید با همان لباس خود دفن شده و احتیاج به غسل و کفن ندارد. بنابراین شهدا سرمایه و ذخایر عظیم هر ملتی هستند که باید تا آنجا که ممکن است از این سرمایه‌ها برای جامعه و نسل های آینده به عنوان الگو و اسوه قرار گیرند.

اما در مورد مکان دفن شهدا، باید گفت که مسلماً انحصار دفن این پیکرهای عزیز در مکانهایی همچون بهشت زهرا (به دلیل بعد مسافت و یا در حاشیه قرار گرفتن آن و...) به تنهایی نمی تواند نتیجه مطلوب و آن آثاری را که باید شهدا در اجتماع داشته باشند - آن هم در شرایط کنونی که شدیداً مورد تهاجم فرهنگی دشمنان هستیم- به دنبال داشته باشد، از این رو اصل طرح یعنی دفن پیکرهای مطهر شهدا در مناطق مختلف فرهنگی و اجتماعی، کاملاَ منطقی است و این موضوع اختصاص به ایران نیز ندارد، بلکه در بسیاری از کشورهای پیشرفته نیز، به دلیل اهمیت این مسأله و جایگاه شهید، محل‌ها و مکان‌های خاصی در داخل را برای شهدای گمنام در نظر گرفته و مردم و مسؤولین در رفت و آمدهای روزانه به آنها ادای احترام و با آرمان‌های آنان تجدید بیعت می‌نمایند. تدفین شهداء در دانشگاه‌ها نیز می‌تواند بسیار مفید و دارای اثرات مثبتی باشد، زیرا دانشجویان می‌توانند در کنار آموزه‌های علمی و تجربی، محیط درس، آموزه‌های معنوی را هم توسط این اسوه‌های رشادت و فداکاری و ایثار برای میهنشان فرا گرفته و عزم و اراده و همت خویش را در انجام وظایف و خدمت به میهن اسلامی خویش، تقویت نمایند.

اکنون که چند سالی است توفیق حضور شهدا در دانشگاه ما نیز فراهم شده است، مناسب است تا هر کدام از ما شکرگزار این رحمت الهی باشیم و با زیارت روزانه آن عزیزان آسمانی، شاید ما زمینی‌ها نیز کمی یاد آسمان بیفتیم. و صد البته که شکرگزاری حقیقی وفادار ماندن به آرمان‌ها و حرکت در مسیر شهدا می‌باشد.